Rozdział XXVIII

Rozdział XXVIII

Już miałam coś powiedzieć, gdy do pokoju wpadła Shelley, trzymając w rękach kilka paczek żelków. Popatrzyła na mnie i na Jacka. Gdyby nie to, że czułam się oszukana, może nawet bym się roześmiała. Cały czas zastanawiałam się nad tym co powiedział mi Jack. Czy z tego pocałunku poczuł, że go kocham, czy z wcześniejszego też to poczuł? Co jeśli tak? A do tego przyznałam się, że chodziłam z Seanem, żeby był zazdrosny. Nie wiem, jak mogłam być tak głupia. Z drugiej strony nic nie pamiętałam i jeśli Jack to wykorzysta, to okaże się jeszcze większym draniem niż myślałam.

-To ja może was zostawię.- powiedziała Shelley, wycofując się z pokoju. Szybko do niej doskoczyłam i wciągnęłam z powrotem. Mocno ją przytuliłam i zaczęłam płakać jej na ramieniu. Obróciła twarz w stronę Jacka i mogę się założyć, że gdyby miała w oczach lasery, Jack byłby tylko stertą osmalonych kości.

-Wiesz co, Kim? A ja teraz, kiedy odzyskałaś pamięć, nie wstydzę się tego co powiedziałem, bo to prawda. Najwidoczniej to ty powinnaś się też trochę zastanowić, co robiłaś nie tak.-na lekki ton wrogości w jego głosie obróciłam się i otarłam łzy z policzków. Patrzyłam mu prosto w oczy, które pociemniały z niewypowiedzianego gniewu i goryczy.- Chodzimy ze sobą, a ty robiłaś wszystko, bylebym był tylko zazdrosny. Przyjaźń z Broudym, jakieś tam wycieczki z Jasonem, gadanie z dosłownie wszystkimi chłopakami na planie, gdy podobno nie miałaś czasu pogadać ze mną. Myślisz, że po przejściach z Kelly, jak widziałem, że całujesz się z Rickim, albo wychodzisz z hotelu pod ramię z Broudym, nie miałem prawa myśleć, że nie jesteś ze mną do końca szczera?

-Bo myślałam, że mi ufasz. Po za tym, nie poszłabym sama z Jasonem, gdybyś ty nagle zrobił się śpiący. Gdybym wiedziała, że nie zdradzisz mnie po tygodniu z choćby Donną, to też bardziej, bym ci ufała. A po za tym, dobrze wiedziałeś, że przyjaźnię się z Broudym i nie obchodzi mnie, naprawdę totalnie nie obchodzi mnie, czy kiedyś odbił ci dziewczynę, czy nie, bo w danym momencie, gdybyś naprawdę mnie kochał, zapomniałbyś o niej…

Miałam właśnie kontynuować swój wywód, gdy drzwi do sali otworzyły się i stanęła w nich mama. Przybrałam najpiękniejszy uśmiech, na jaki było mnie stać, mając nadzieję, że nie mam zaczerwienionych oczu.

-Odzyskałam pamięć!- krzyknęłam uradowana. Na to mama uśmiechnęła się szeroko i spojrzała na mnie, Shelley, a jej wzrok powędrował do Jacka. Potem posłała mi pytające spojrzenie.

-Jack pomógł mi odzyskać pamięć, a po za tym, teraz pamiętam, że wcześniej postanowiliśmy znów być przyjaciółmi.- odpowiedziałam, czując, że się rumienię. Na nieszczęście zaczerwieniłam się jeszcze bardziej, gdy odezwał się Jack.

-Cieszę się, że mogłem pomóc pani córce wrócić do zdrowia. Naprawdę nie było to trudne…

-A co takiego pomogło jej odzyskać pamięć?- spytała mama. Jeśli coś nie miało się wydać, musiałam szybko ochłonąć i wymyślić na poczekaniu dobrą wiadomość.

-Dużo wspomnień.- odparłam.- Naprawdę: zdjęcia, filmiki… odczucia.- z satysfakcją poczułam, że już się nie rumienię. Szczerze mówiąc miałam ochotę od razu wpaść w ramiona Jacka, ale chciałam z nim najpierw dokończyć rozmowę. Bo co jeśli Jack kłamał? Może uznał, że skoro straciłam pamięć, będę łatwiejszym celem. Może wielki powrót, byłby świetną sensacją, a Jack liczył na większą sławę. Ale, czy wtedy mówiłby mi, że mnie kocha, zanim straciłam pamięć? Pewnie tak.

-Mamo, to może pójdź po doktora, a my jeszcze chwilę pogadamy.- powiedziałam. Kiedy tylko wyszła popatrzyłam na Jacka, pytającym wzrokiem.

-Powiedziałem już wszystko co miałem do powiedzenia. Kim, zastanów się, czy gdyby mi na tobie nie zależało nadal bym tu siedział?

-Ale jeszcze pięć minut temu powiedziałeś, że tak naprawdę robiłam wszystko, żebyś był zazdrosny. W sumie powiedziałeś, że szastałam twoimi uczuciami. O ile były prawdziwe.

-No i widzisz? Znowu zaczynasz. Jesteś uparta jak osioł. Przez ostatnie kilka dni całowaliśmy się więcej razy niż na przyjaciół przystało. Nawet jeżeli to ja zaczynałem większość pocałunków (no oprócz tego ostatniego), to ty je oddawałaś.-powiedział. Nie wiem co, może jakaś nuta w jego głosie, której nie słyszałam u niego od… dawna, sprawiła, że uwierzyłam mu. Tylko, czy ja jestem uparta. Odrobinę zraniona, owszem. Ale nie jestem uparta.

-Po pierwsze; nie jestem uparta.- powiedziałam to, co pomyślałam.- A po drugie… wierzę ci.

-Tyle tylko, że tego tyle powiedziałem, że nie wiem w co konkretnie wierzysz.- zaczął Jack z nadzieją w głosie. Uśmiechnęłam się uroczo, po raz pierwszy od miesięcy czując się naprawdę szczęśliwie.

-Że mnie kochasz.- powiedziałam , podchodząc i  mocno się do niego przytulając. Usłyszałam, jak Shelley klika nam zdjęcie.

-Lecę wrzucić na fejsa.- rzuciła i wybiegła z sali. Byłam jej za to wdzięczna, bo dała mi z Jackiem trochę czasu na osobności. Nie wiem ile nam go jeszcze zostało, zważywszy, że w każdej chwili może tu wpaść mama z doktorem.

-Co sprawiło, że mi wybaczyłaś?- wyszeptał mi do ucha Jack. Uśmiechnęłam się pod nosem.

-Twoje upłaszczanie się przede mną. Gdyby ci nie zależało nigdy byś tego nie robił.- powiedziałam z wesołą nutą w głosie. Mocniej się do niego przytuliłam.- A po za tym, kocham cię. Moje zdrowie psychiczne, chyba dłużej by bez ciebie nie wytrzymało.

-Moje też.- powiedział na chwilę przed tym, jak mnie pocałował.

Znowu krótkie, ale rozdział i tak miał być dopiero jutro, więc, chyba się cieszycie, nie?

Kilka info: jak zauważyliście zmieniłam nick. Teraz wyświetla się mój pseudonim i nazwisko, po drugie; dziękuję, że czytacie, te moje totalne bazgroły, kocham was! Jeszcze raz dziękuję za wszystkie wasze komentarze.

No i w końcu Jack i Kim są parą! Znowu. Chciałam też powiedzieć wam, że planowałam, by do siebie wrócili za rozdział lub dwa, ale jest to taka niespodzianka ode mnie, dla was. W najbliższym czasie przygotuję jeszcze jedną, ale na nią musicie poczekać jeszcze dzień lub dwa…

STACIA :*